Długofalowa polityka senioralna to wyzwanie

Polskie społeczeństwo jest jednym z najszybciej starzejących się w Europie. Za 40 lat stosunek osób w wieku nieprodukcyjnym do osób w wieku produkcyjnym może osiągnąć najwyższy (po Rumunii) poziom w całej Unii Europejskiej. Realizacja kompleksowej polityki senioralnej nabiera więc strategicznego znaczenia dla przyszłości Polski.

Dyskusja w tym obszarze zainaugurowała Międzynarodowy Kongres Zdrowego Starzenia, który rozpoczął się dziś w Warszawie. W spotkaniu udział biorą przedstawiciele rządu, posłowie i senatorowie oraz eksperci z kraju i zza granicy.

Założenia Długofalowej Polityki Senioralnej (ZDPS) na lata 2014-2020, zostały przyjęte przez polski rząd 24 grudnia 2013 roku. To pierwszy dokument strategiczny tego typu. Zakłada on m.in. wspieranie inicjatyw na rzecz aktywnego starzenia się w dobrym zdrowiu, większy udział seniorów w życiu społecznym, jak najpełniejsze wykorzystanie potencjału osób 50+ na rynku pracy oraz budowę solidarności międzypokoleniowej.

Według danych Głównego Urzędu Statystycznego w najbliższym ćwierćwieczu o prawie 4 miliony spadnie liczba osób w wieku produkcyjnym, a ludność Polski zmniejszy się o 2,1 miliona. W analogicznym okresie oczekiwane jest podwojenie się liczby obywateli powyżej 65 lat. Oznacza to, że na jedną osobę w wieku emerytalnym przypadną zaledwie dwie pracujące.

Pierwszą sesję plenarną kongresu otworzył Władysław Kosiniak-Kamysz, minister pracy i polityki społecznej, który zaprezentował założenia Długofalowej Polityki Senioralnej. Wśród największych osiągnięć zostały wskazane działania na rzecz wprowadzenia rozwiązań prawnych, regulujących realizację polityki senioralnej, w tym utworzenie stałej sejmowej Komisji Polityki Senioralnej.

To właśnie efektem pracy komisji było uchwalanie ustawy o osobach starszych, która nakłada na rząd obowiązek bieżącego monitorowania sytuacji osób starszych (w wieku 60+), z uwzględnieniem sytuacji demograficznej oraz dochodowej, warunków mieszkaniowych, aktywności zawodowej, sytuacji rodzinnej, sytuacji osób niepełnosprawnych i ich opiekunów, aktywności społecznej i obywatelskiej oraz edukacyjnej, kulturalnej, sportowej, rekreacyjnej, a także informacji o stanie zdrowia oraz dostępności i poziomie usług socjalnych.

Niemniej jednak w wielu dziedzinach potrzebne są bardzo konkretne działania. – Najlepsze ramy polityki senioralnej nie zastąpią aktywizacji osób starszych na poziomie podstawowym – podkreślił prof. Bolesław Smoliński, przewodniczący Rady Polityki Senioralnej przy Ministrze Pracy.

– Polska jest pierwszym krajem, który zajął się profilaktyką związaną z aktywnym starzeniem się, a polityka senioralna w Polsce zgadza się idealnie z wytycznymi unijnymi – mówił prof. Jean Bousquet, przewodniczący Światowego Sojuszu przeciwko Przewlekłym Chorobom Układu Oddechowego Światowej Organizacji Zdrowia (WHO).

Według prognoz, w roku 2035 osób w wieku późnej starości (80 lat i więcej) będzie w Polsce ponad 2,5 mln. Trend ten stanowi zagrożenie dla kondycji polskiej gospodarki, która straci piątą część kapitału ludzkiego i obciążona zostanie kosztami opieki medycznej i socjalnej nad rosnącą liczbą osób starszych. Problem jest tym bardziej istotny, że obecnie już ponad połowa osób w wieku przedemerytalnym ma problemy zdrowotne.

Więcej na temat geriatrii, polityki senioralnej i wyzwań demograficznych stojących przed Polską piszemy tutaj.