„W tym akcie maski znaczyć mają takich, co myśl swą ukrywają i nigdy jej nie stawią jasno, cudzą jest, czyli ich jest własną” – mówi Konrad w „Wyzwoleniu” Stanisława Wyspiańskiego. Szukając w tej zawiłej frazie sensów na dziś, budzi się we mnie smutne przekonanie, że nie zawsze wiemy, kto jest kim.
Nawet nieskomplikowane dziecięce melodie grane na prostych instrumentach są w stanie obniżyć poziom lęku, złagodzić ból i przyspieszyć rehabilitację po operacji.
Lubelska Izba Lekarska oraz Komisja Kultury Okręgowej Rady Lekarskiej w Lublinie przy wsparciu Naczelnej Izby Lekarskiej zaprasza do udziału w XII Ogólnopolskim Plenerze Fotograficznym Lekarzy.
Twórczość, rozmowa, cisza i światło – tak można by streścić atmosferę XXIV Ogólnopolskiego Pleneru Malujących Lekarzy, który odbył się w maju w podwarszawskich Urlach. To wydarzenie wyjątkowe nie tylko dla lekarzy artystów, ale i dla lokalnej społeczności, która coraz chętniej dołącza do wspólnego święta sztuki.
Po raz czternasty wręczono nagrody Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego im. Profesora Andrzeja Szczeklika „Przychodzi wena do lekarza”. Statuetki akrobatów trafiły do zwycięzców w kategoriach: poezja, proza i student medycyny.
Szybkim krokiem przemierzając jeszcze puste szpitalne korytarze, dopijam ostatnie łyki kawy. Dzwonek w telefonie nieubłaganie mi przypomina – jeszcze tylko 10 minut, muszę się spieszyć.
Morderstwa z premedytacją, metody dochodzeniowe policji, zagadki rozwiązywane w prosektoriach i kalambury kanałów informacyjnych tworzą mroczną, ale jednak odległą iluzję świata nieustających zagrożeń.
W tym królewskim mieście z bogatą historią i wieloletnią tradycją odbył się IV Ogólnopolski Plener Fotograficzny dla lekarzy i lekarzy dentystów, organizowany przez Komisję ds. Kultury ORL w Warszawie i współfinansowany przez NIL.
Monika Szymczakowska – laureatka XIII edycji Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego dla Lekarzy im. Prof. Andrzeja Szczeklika „Przychodzi wena do lekarza” (III miejsce w kategorii Poezja).
Brytyjski film „Dojrzewanie”, oparty na prawdziwej historii, stawia pytania, które coraz częściej padają także w polskich gabinetach psychiatrycznych: gdzie kończy się niewinność, a zaczyna wina? Kto naprawdę zawodzi: dziecko czy system?
Gdy teatr uczy żyć, a życie uczy udawać, trzeba wybrać szkołę, którą chce się skończyć. Scena wydaje się dość bezpiecznym kokonem. Pozwala uciec, zasnąć, przetrwać lub dojrzeć. Codzienność w tym czasie zmienia maski, buduje polityczne scenografie i hałaśliwie zapowiada nowy sezon.
Odwiedziłam w domu pewne małżeństwo z sześćdziesięciodziewięcioletnim stażem, dla których jasne było, że w taki mroźny, zimowy dzień to „wiadomo, że wizyta domowa”. Dziewięćdziesięciotrzyletni pan Leon stwierdził, że jego żona, osiemdziesięciodziewięcioletnia pani Danuta, wygląda dalej na dwadzieścia pięć lat.