Wyspy szczęśliwe dra Sidorowicza (1945-2014)
Podczas pewnej konferencji w USA, gdzie prezentowano amerykańskie doświadczenia we wspieraniu aktywności i niezależności osób niepełnosprawnych, zapytano dra Sidorowicza, jak daleko Polsce do tych rozwiązań, które ogląda tu w USA, czy takie rozwiązania są w Polsce w ogóle znane?
Dr Sidorowicz po chwili zamyślenia, w ciszy, jaka zawisła nad salą, odpowiedział: „Tak, znamy te rozwiązania, również w Polsce są one już stosowane, tyle że w wąskim zakresie, w niezbyt wielu miejscach, które są jak wyspy szczęśliwe; trzeba byśmy to upowszechnili, by każdy znalazł swoje miejsce na takich szczęśliwych wyspach, na takim szczęśliwym lądzie…”. Dla takiego marzenia, dla takiego celu pracował…
Urodził się w Wilnie 17 września 1945 roku. W wyniku powojennej zawieruchy w 1946 roku znalazł się we Wrocławiu. Od młodych lat zaangażowany w sprawy społeczne i publiczne. W marcu 1968 roku był wśród przywódców protestów studenckich, w wyniku czego trafił do więzienia i został usunięty ze studiów na wrocławskiej Akademii Medycznej. Po dwuletniej przerwie studia ukończył w Łodzi. Doktorat z zakresu psychiatrii uzyskał w 1975 roku. Pracował w wielu poradniach i szpitalach.
W latach 80-tych był członkiem NSZZ „Solidarność” oraz delegatem na I Zjazd Krajowy Związku. W latach 1983-1988 był członkiem Rady Politycznej Solidarności Walczącej. Po przełomie 1989 roku z dotychczasową konsekwencją i nową energią zaangażował się w sprawy publiczne. Współtworzył samorząd lekarski, był przewodniczącym Dolnośląskiej Izby Lekarskiej w latach 1990-1992.
W 1991 roku podjął się pełnienia funkcji ministra zdrowia i opieki społecznej w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. W kolejnych latach pracował w samorządzie – kierował Wydziałem Zdrowia Urzędu Miejskiego Wrocławia, był Lekarzem Miejskim, Wojewódzkim Konsultantem ds. Zdrowia Publicznego, przez dwie kadencje radnym Sejmiku Dolnośląskiego. Wtedy też m.in. wprowadził i upowszechnił programy promocji i profilaktyki zdrowotnej, wspierał zmiany w funkcjonowaniu pieczy zastępczej nad dziećmi pozbawionymi rodziny naturalnej oraz inicjował i współtworzył wzorcowe Wrocławskie Centrum Wsparcia Organizacji Pozarządowych „Sektor 3”. W uznaniu dorobku w roku 2005 został uhonorowany nagrodą 25-lecia Solidarności im. Aliny Pieńkowskiej.
Te wszechstronne umiejętności oparte o ogromny dorobek zawodowy i społeczny oraz konkretne doświadczenia doprowadziły dra Sidorowicza w naturalny sposób do zaangażowania na szczeblu krajowym i na arenie międzynarodowej. W latach 2000-2003 przewodniczył Komisji Socjalnej Zrzeszenia Regionów Europy, równocześnie był ekspertem Światowej Organizacji Zdrowia, Banku Światowego oraz European Social Network.
W roku 2005 został wybrany senatorem RP. W Senacie został przewodniczącym Komisji Zdrowia oraz – jako przedstawiciel Polski – wszedł do Międzyparlamentarnego Zgromadzenia NATO. W 2012 roku został odznaczony przez Prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Dla Władysława Sidorowicza szczególną wartością, radością i dumą była jego rodzina – budowana od 1968 roku z żoną Ireną, także lekarzem, sześcioro dzieci i coraz liczniejsze wnuki. W pamięci też wszystkich pozostaje Jego – przykładnie prozdrowotna! – aktywność ruchowa: pływanie, narty, a zwłaszcza pasja rowerowa; jak sam się określał był „rowerzystą całorocznym” – rowerem jeździł przez cały rok bez względu na (nie-)pogodę. Tak, jak żył i pracował – bez względu na społeczną czy polityczną (nie-)pogodę…
W swoim życiu uczestniczył w wielu ważnych wydarzeniach i działaniach oraz pełnił wiele ważnych funkcji. Jednak w sercach i pamięci tych, z którymi współpracował, którym pomagał lub którzy go tylko znali – pozostanie przede wszystkim jako mądry i odważny oraz zaangażowany, umiejący stawiać ważne pytania i uważnie słuchać – dobry Człowiek. Wiele dobrego uczynił w swym życiu i wiele dobrego po sobie pozostawił.
Dr Władysław Sidorowicz – lekarz, społecznik, polityk – zmarł we Wrocławiu 24 lipca 2014 roku.
SP, AG
